Bliep bliep bliep. Bliep bliep bliep. Dat is mijn ringtone. "Hoi met Jim.. Hallo? Met wie spreek ik?" Tuut tuut tuut tuut. Opgehangen. Geen idee wie het was. Bliep bliep bliep. "Ja met Jim" "Hoi, met Eigenaar X, ik zie hier op een briefje, dat mijn vrouw heeft geschreven, dat ik jou moest bellen als de Diablo er weer was, dus bij deze. Hij staat er nog wel eventjes". Ik wist niet hoe gauw ik weg moest. Ik belde Willem meteen, want dat had ik hem beloofd.
Via hem weet ik namelijk dat de zilveren Diablo VT, die ik in 2004 heb kunnen vastleggen, zo nu en dan voor de deur staat. De afgelopen tijd nog, maar toen is het me steeds niet gelukt om het weer te zien, niet in de laatste plaats omdat mijn mobieltje aan het opladen was op het moment dat ik er voor werd gebeld. In een kamer waar ik hem niet over had horen gaan dus. In de tussentijd heb ik de "Diablo-vrouw" eens aangesproken en haar heb ik mijn nummer gegeven, en zowaar word ik ervoor teruggebeld.
Enfin, ik sta voor mijn huis op de stoep op Willem te wachten, om vervolgens naar de Diablo te fietsen voor een goede shoot. Daar aangekomen zet ik mijn fiets goed op slot uit voorzorg, bij de SLR 722 was ik uit opwinding mijn fiets "“ zonder slot "“ in het geheel vergeten mee te nemen. Bijna dan. Ik begin met kijken hoe ik de auto het beste kan vastleggen, en na een paar foto's bel ik de eigenaar weer op om te vragen of de deur open mag. De eigenaar stapt in en zet de auto op een wat fotogafievriendelijkere locatie neer. Vervolgens fotografeer ik de auto met open deur en op een gegeven moment besluiten we de tweede deur ook open te gooien voor een nog indrukwekkender effect.
Dan komt er opeens een Range Rover aangereden met een bekend gezicht: De vrouw die ik met de Diablo had zien wegrijden, bijna drie jaar geleden. Ik groet haar en zeg dat ik het zo ontzettend fijn vind dat de auto er weer staat. Even later bericht ze dat haar man er over zes minuten mee weg zou rijden. Het duurde zelfs nog korter, maar dat kan natuurlijk ook komen door het feit dat de tijd vliegt als je lol hebt. "Wie wil er als eerste?" Ik ging als eerste mee met de Diablo, maar Willem kwam ook zeker nog aan de beurt. Het gesprek ging natuurlijk over auto's, bijvoorbeeld over hoe lang de eigenaar de auto al heeft. "Nieuw gekocht" zei hij. "Toen ik de auto voor het eerst zag vond ik het meteen al de mooiste auto die ik ooit had gezien". Daarnaast delen we de mening dat de auto ook zo geweldig is om het feit dat het een ruwe, grove, woeste en niet-perfecte auto is. Niet-perfect? Is dat zo leuk dan? Het geeft karakter, en daarnaast is het gewoon een gevoel. De eigenaar vertelde dat hij laatst een proefrit had gemaakt in 's werelds snelste serieproductiepersonenauto, de Veyron, die is zo ongelooflijk veel sneller dan de Diablo. Maar de auto is te perfect. En niet alleen dat is natuurlijk een regelrechte tegenstelling ten opzichte van deze zilvergrijze duivel, ook het feit dat de Veyron wat bravere looks heeft, boller, minder woest, gedicteerd door de windtunnel. Deze vormen zijn voornamelijk geschapen door Marcello Gandini, en dat belooft echt design. En natuurlijk moet je er als Lamborghiniliefhebber ook alles voor doen om je Lammetje de beste te laten lijken, net als dat een Porscherijder laatst over een Ferrari tegen me zei "Maar deze auto gaat langer mee dan een paar rondjes".
Onze tour gaat door Oud-Zuid, via de Willemsparkweg over de van Baerlestraat, door de Beethovenstraat de snelweg bij de RAI op richting Utrecht. We houden ons niet in, het gaspedaal wordt redelijk goed gevloerd. We slaan af richting Utrecht en daarna komen we op een provinciale weg met daartussen een stuk bebouwde kom in een tussenliggend dorpje. Het was al opgevallen dat de VT een beetje dorstig was, maar nu wordt het echt erg. De vermogensafgifte wordt er flink door beïnvloed en we zijn benieuwd of we het tankstation nog wel halen. Rustig aan rijden dus. Op de snelweg aangekomen wordt het alleen maar erger, we gaan helemaal naar de rechterbaan, en er wordt fanatiek teruggeschakeld. Tankstation 1500 meter. We besluiten de auto uit te laten rollen en te hopen dat we het halen, want anders.
Ja, wat anders? Dan zit er niets anders op dan hem zelf te duwen. Op het moment dat we in de verte het bordje "100 meter" zien, geeft de aandrijving de geest. We hebben geen brandstof meer, dus we stoppen op de vluchtstrook. Het enorme voordeel met een dergelijke auto is dat je auto met deuren open even breed is als met deuren dicht, wat de uitstap in casu vergemakkelijkt.
Samen duwen we de bijna 1.600 kilo zware auto vooruit. Wat moeten mensen gelachen hebben, twee mensen die een auto over de vluchtstrook naar de Shell duwen, aanvankelijk alleen twee mensen die naar de Shell kruipen want de 1.115 mm lage Lambo komt er pas "achteraan". Het duurt niet erg lang tot we er zijn, en op dat moment staan er twee mensen achter ons die hun auto ook even aan de drank willen leggen, niet zonder opmerkelijke reacties natuurlijk. De auto staat uiteindelijk naast een pomp en de tank wordt voor een kwart volgegooid, het metertje in het dashboard zegt zelfs dat hij nog dorst heeft. Ik maak nog even wat foto's van de auto, zoals hij daar staat, en we gaan weer verder.
Heel veel verder, net als de uitslag van het gaspedaal. Ik besluit mijn camera in de aanslag te houden om de naald vast te leggen, de eerste keer bij zo'n tweehonderd kilometer per uur, en dat was nog niet eens op zijn hardst.
Het zat wel in de buurt, ik denk dat we iets harder dan tweehonderd hebben gereden. We rijden rustig weer terug naar huis via het Surinameplein, waar we het nog eens hebben over het feit dat er eigenlijk best veel mensen zijn die helemaal geen aandacht aan deze waanzinnig opvallende auto besteden, zelf veel mannen niet. Echte mannen, of.
? Daar aangekomen wachten Maarten en een opgewonden Willem op me, het heeft drie kwartier geduurd!
Het was werkelijk een fantastische ervaring om eens een stuk mee te mogen rijden in mijn favoriete supersportscar, het was echt al heel lang een droom voor me en opeens werd deze werkelijkheid. Eigenaar, hartelijk bedankt voor deze geweldige ervaring!
Jim Appelmelk
