Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Neen, of nou ja een vliegtuig eigenlijk wel een klein beetje. Gerald Wiegert die aan de wieg stond van deze Vector W8 was namelijk zo geïnspireerd door luchtvaarttechnologie dat hij zijn geesteskind kind omschreef als het resultaat van 'aeromotive engineering'. Met een topsnelheid van een conservatief geschatte 220 mijl per uur vliegt de omgeving dan ook snel voorbij aan degene achter het stuur.
Bij het zien van de wigvormige Vector denk je wellicht automatisch aan de Lamborghini Countach of aan andere futuristische ontwerpen van omstreeks 1970 als de Maserati Boomerang, Alfa Romeo Carabo en Lancia Stratos Zero. Het oorspronkelijke design van de W8 stamt dan ook uit 1977, maar na jarenlang de nodige beurzen te zijn afgegaan en proefkilometers te hebben afgelegd met verschillende prototypes als de W2 had Gerald pas in 1990 de financiering binnen om met de bouw van zijn Amerikaanse supercar te beginnen. Toevallig precies hetzelfde jaar dat de Countach na een kleine 20 jaar juist werd afgelost door de Diablo.
Bij de marktintroductie van de W8 was de techniek echter voor die tijd nog steeds vooruitstrevend, waardoor de claim 'aeromotive engineering' niet direct gedegradeerd kon worden tot een wervende gebakken lucht leus. De auto baseerde namelijk op een aluminium monocoque chassis en het plaatwerk was grotendeels van koolstofvezel en kevlar. Dat het gewicht desondanks net iets meer dan 1500 kilo bedroeg zal dan ook vooral aan de van GM afkomstige 6.0 liter V8 met twee turbo's gelegen hebben die ook nog eens gekoppeld was aan een tevens van GM afkomstige heuse -jawel- drietraps automaat. De automaat werd gekozen omdat er geen andere bakken beschikbaar waren die het immense koppel van de geblazen V8 op een betrouwbare manier konden verwerken en een van de doelstellingen van de Vector was juist het bieden van een veel grotere betrouwbaarheid dan de Europese concurrentie. Mocht je overigens in Engeland gaan rijden met je Vector W8 hoeft de bak in principe helemaal niet te schakelen. De eerste versnelling is namelijk goed voor 70 mijl per uur, precies de snelheidslimiet op de Engelse 'motorways'.
Helaas voor Vector en voor Gerald Wiegert werd de W8 geen commercieel succes. Ondanks de prijs van zo'n half miljoen dollar werden uiteindelijk twee prototypes en 17 productie W8's door de voor die tijd behoorlijk vooruitstrevende en dus dure techniek onder de kostprijs verkocht. De financiële problemen leidden tot een overname door het Indonesische Megatech dat destijds tevens Lamborghini had overgenomen van Chrysler. Dit luidde het einde in van de W8 productie en maakte de weg vrij voor de Vector M12, wat feitelijk een Lamborghini Diablo was met wat Vectoreske looks. Waar de W8 dus ooit bedoeld was als een Amerikaanse tegenhanger van de Europese supercars was diens opvolger de M12 er ironisch genoeg min of meer zelf een geworden. Ook deze vreemde exercitie bleef overigens gespeend van succes en na wederom 17 exemplaren was het over en uit voor Vector.
Gerald bleef overigens niet stilzitten en duikt nog steeds hier en daar op met weer een idee voor een nieuwe auto, maar daar geloven wij niet meer echt in, het is nou eenmaal geen sinecure om als onafhankelijke partij met een serieuze auto op de proppen te komen die het op kan nemen tegen de gevestigde orde. Dat de man echter best wel wat in zijn mars heeft bewijst wel deze Aquajet Jetbike, opgebouwd uit puur concentraat van de geest van de jaren '90, die hij ook op zijn naam heeft staan. Zoals je kan zien blijft hij qua naamgeving van het type dichtbij zijn eerdere werk.
Hieronder de foto’s van misschien wel Amerika’s enige echte supercar in het pittoreske Beverly Hills.
