Denkend aan de Sovjet Unie zijn mooie auto's en racen wellicht niet de eerste dingen die in je opkomen. Goed, toen het rode imperium al een beetje aan het afbrokkelen was slaagde Bernie er in 1985 dan wel in de meest kapitalistische sport ter wereld naar het toen nog onder het juk van 'Mother Russia' gebukt gaande communistische Hongarije te brengen, maar binnen het marxistische gedachtengoed is iets individueels en exclusiefs als een sportwagen in feite uit den boze. Toch kruipt ook het onderdrukte bloed waar het niet gaan kan en zo ook dat van Heinz Melkus, die er in het land van de Trabant in slaagde om 101 exemplaren van zijn Melkus RS 1000 te bouwen.
Geef een mens iets met een paar wielen en een motor en vroeg of laat moet er uitgevochten worden wie er het hardste mee kan gaan. Dat dit gegeven zelfs opgaat als de motor in kwestie doorgaans een tweetakt koffiemolen is blijkt wel uit het feit dat er achter het ijzeren gordijn nog verassend veel geracet is. Zo ook, of misschien zelfs vooral, in de voormalige Duitse Democratische Republiek, waar op circuits als bijvoorbeeld de Sachsenring menig gevecht is uitgevochten, doorgaans voor grote aantallen publiek.
Een van de grote namen in de Oost-Duitse autosport was zoals uit het bovenstaande filmpje ook blijkt Melkus. Naar goede racetraditie zoals we die ook hier in het Westen kennen was racen bij de Melkusjes een familieaangelegenheid. Vader Heinz Melkus werd uiteindelijk drie keer kampioen in de hoogste formule klasse en zoon Ulli zelfs vijf keer. Overigens waren de auto's in deze klasse redelijk goed vergelijkbaar met Formule 3's in het vrije Europa en had de titel die je kon winnen de geweldige naam 'Pokal für Frieden und Freundschaft'. Kijk, daar kan je mee thuiskomen. Ook Peter, de andere zoon van Heinz racete, maar had zijn grootste successen met touringcars.
Als liefhebber van auto's en racen had Heinz echter nog een andere droom, namelijk het produceren van zijn eigen sportwagen. In het kapitalistische Westen is dat al moeilijk genoeg, maar achter het ijzeren gordijn waar alle fabrikanten voor bijvoorbeeld de ontwikkeling van nieuwe motoren goedkeuring moesten krijgen van de 'apparatsjiks', iets wat overigens zelden gebeurde, zou bijna iedereen geconcludeerd hebben dat het onmogelijk is. Echter Heinz Melkus liet zich niet onder 'bijna iedereen' scharen en op basis van het chassis van een Wartburg 353 ontwierp hij de Melkus RS 1000, met een heuse 992 cc tweetakt motor onder de kap. In de straatversie leverde het blok standaard zo'n 70 pk en kon het vleugeldeurige vedergewicht daarmee voorstuwen tot 175 kilometer per uur. Tussen 1969 en 1979 werden er uiteindelijk 101 gebouwd. Hoe dat eruit ziet en klinkt zie je hieronder.
Na de val van de muur bleef Heinz Melkus van zijn autoliefde zijn beroep maken. Echter de koffiemolens had hij nu wel gezien en hij werd dealer van een symbool van het kapitalisme, namelijk BMW. Helaas was er ook al gauw slecht nieuws voor de Melkus familie, want Ulli, inmiddels 40 jaar oud, kwam om bij een ongeval op de openbare weg terwijl hij terug naar huis reed vanaf dat legendarische circuit waar hij nu ook eindelijk op mocht rijden, de Nürburgring.
Omdat het leven echter altijd weer doorgaat en ook het bloed van Peter Melkus kruipt waar het niet gaan kan, werd in 2009 op de IAA in Frankfurt de Melkus RS 2000 aan het publiek voorgesteld. De auto nam een aantal designkenmerken van de RS 1000 over, zoals bijvoorbeeld de vleugeldeuren, de vorm van de koplampen en de aparte raamlijnen. Ditmaal was de basis echter geen Wartburg, maar het chassis van de Lotus Elise. Tevens zit er geen tweetakt motor in het achteronder, maar een moderne geblazen viercilinder. De sterkste variant hiervan beweegt de auto die minder dan 1000 kilo weegt als het moet in 3,8 seconden naar de 100 kilometer per uur. Mooie getallen, maar hoe meer dingen veranderen, hoe meer ze gelijk blijven. Ook voor de nieuwe Melkus bleek het moeilijk om voet aan de grond te krijgen, weliswaar om hele andere reden dan zijn voorganger. In de kapitalistische wereld is de concurrentie voor prijzige sportievelingen niet mals. De productie van de auto is dan ook alweer een paar jaar beëindigt, maar de foto's van dit exemplaar in Rotterdam geven wel een mooie aanleiding om het verleden nog eens aan te halen.
