Gisteren konden jullie deel één van het Mille Miglia verslag van Marc lezen. Vandaag gaat hij weer verder met zijn verhaal. Veel leesplezier!
Vervolgens gingen de juten rijden, hè hè, eindelijk. Het regende maar dat maakte me niks uit. Ik had er zo'n zin in! Wat een kick als je achter al die blauwe zwaailichten de ringweg op mag rijden terwijl alle andere auto’s worden tegengehouden. Je voelt je steeds groter en belangrijker worden. De weg ging dus naar het Piazza. Daar stonden ongehoord veel mensen te wachten met camera's, onze eerste kennismaking met de overweldigende publieke belangstelling. Nee, in een Ferrari moet je niet verlegen zijn, wel nu, in een Mille Miglia auto al helemaal niet, want op een gegeven ogenblik worden we het plein op gedirigeerd. Aan het eind van het plein staan drie tafeltjes op een rij met een paraplu. Ik moest me bij de middelste melden. Daar werd de sealing verzorgd. Wij parkeerden Brummetje bij die tafel en vervolgens kwamen, ik overdrijf niet, in een mum van een seconde minimaal 40-50 fotografen in een kraag van drie rijen dik om je auto staan om je te fotograferen. Sodeju, we leken wel filmsterren! Wat een belevenis! Eén en al flitsen en in de tussentijd stonden twee mannen een ijzerdraadje met een loodje om de stuurkolom te bevestigen. Daarna konden we weg. We reden van het plein af en werden het Paolo plein op gestuurd. Daar stonden al vele auto's. Zo na het parkeren, precies op de hoek van het plein, konden we even bijkomen van alle aandacht. Inmiddels hadden we telefonisch contact met de Giro-groep en knapte het weer zienderogen op. Het zonnetje brak door en het was een aangenaam temperatuurtje. De dag kon al niet meer stuk.
Veel mensen spraken je aan. Vaak met de vraag met wat voor auto het nu eigenlijk was (geen type aanduiding op de auto). Maar het leukste was natuurlijk de hereniging met de Giro-groep. Het was voor ons een enorme toegevoegde waarde om je vrienden op dit soort momenten in je nabijheid te hebben. Je wilt niets liever dan dit soort belevenissen samen te delen. Geweldig jongens!! Dat was onvergetelijk. Het werd daar op de hoek van het plein reuze gezellig. Dat ontging de rest van de toeschouwers ook niet trouwens. Toen ik de auto dan ook startte leek het ook even of Jay Kay in de auto stapte. Enorm veel belangstelling. Dat is nu eenmaal het geval bij de Mille Miglia. Elke deelnemer kan op overweldigende belangstelling rekenen.
Toen werd het tijd om de auto naar het Mille Miglia museum te rijden. Daar werd ons een diner aangeboden. De chaos tijdens het buffet is groot. Overal rijen, je weet niet waar je moet zijn. Echt op z’n Italiaans. Maar goed, het eten was goed, maar daar was ook wel alles mee gezegd. Leuke mensen ontmoet en allemaal even aardig. De tijd ging snel en het werd alweer tijd om naar de start te rijden. Dus pak weer dichtritsen en naar de start. Nou, de startopstelling-procedure gaat met een chaos gepaard, dat je niet wil weten. Wat een puinhoop. Iedereen doet maar wat! Het is natuurlijk de bedoeling dat in volgorde van startnummer je in de rij gaat staan. Maar waar is dan de auto waar ik achter moet staan? Niemand weet het. Dus deed ik maar wat. Ik ben maar gewoon door de rijen auto’s doorgereden totdat iemand boos zou worden of zo. Wel nu, dat gebeurde. Een paar heren met BMW’s hielden mij tegen. Ik had een hoger nummer dan zij dus ik moest aan de kant. Ok, ok. Ik gehoorzaamde maar als rookie. Ook daar was het weer wachten. De starttijd voor mij was 20.01 uur en het was half acht. Pffffff, ik kon niet meer wachten. De jongens stonden al opgesteld langs de route verderop in de stad, bij het restaurant waar ze hebben gegeten. Het was de bedoeling dat als wij voorbij zouden komen, wij even zouden wachten, zodat ze gelijk achter mij aan zouden kunnen rijden.
Ahhh, eindelijk we mochten het podium op! Even gauw een handje schudden en wegwezen dacht ik. Maar nee, 400 meter na de start stond er al een file van twintig(!) auto’s voor de eerste regelmatigheids proef (PC). Dat duurde lang. De bedoeling is dat je een vooraf bekende afstand in een vooraf bekende tijd aflegt. Daar zouden wij niet aan meedoen. Wij willen alleen maar lekker rijden en die klassering was voor ons volkomen bijzaak. Het enige wat wij in de gaten hielden waren de doorkomst-tijden en de route. Maar goed, uiteindelijk waren we aan de beurt. Ik zet 'm in de eerste versnelling, toen z'n tweede en toen voelde ik opeens dat het vermogen afnam. Ik schrok, ik kon gas geven wat ik wilde maar de toerenteller kwam niet boven de 1200 toeren uit. Ik hoopte dat het maar van korte duur was, maar nee, het hield aan en strandde dan ook halverwege een helling! Mijn hemel, dit kon niet waar zijn! Gaat mijn Mille Miglia hier dan al in rook op? Ik stond hier helemaal verkeerd! Ander auto's moesten om ons heen rijden. We stonden op een belangrijk punt (middenin een PC), in de belangrijkste rally van de wereld, met de kleinste auto van het veld, met een totaal onervaren Nederlander achter het stuur, grondig in de weg. Wat moest ik doen? Ik chookte nog wat, maar ook dat hielp niet. Dan maar even uitzetten. Zal ik bellen? Kon ook niet, want assistentie mocht hier niet komen. Toch maar weer starten. Dat ging prima, maar toeren maken deed hij niet. In de tussentijd reden er maar auto's voorbij. Het lukte om een klein beetje van zijn plaats te komen, maar dan sloeg de motor weer dood. Het enige wat ik me kon bedenken was dat er teveel warmte onder kap zat wat tot lucht in de benzineleidingen heeft geleid. Dus ik vroeg toeschouwers of ze me konden duwen naar boven. Vier mannen hielpen ons duwen, terwijl ik probeerde met het gas nog wat te helpen. Dat laatste hielp niet, maar kwam desondanks toch helemaal boven. Dat was onze redding, want nu konden we weer naar beneden. Ik ben die mannen nog dankbaar! Ik hoopte dat met het naar beneden rijden op de zwaartekracht, de koeling zijn werk zou doen. De auto kreeg al gauw wat snelheid. In de tussentijd probeerde ik met het gas weer wat toeren te krijgen en dat lukte! Bwoahhhh, wat een opluchting…! Het ging gaandeweg naar beneden steeds beter en onder aan de helling had ik weer vermogen. Nu moest ik weer over het Piazza. Oohhh... en ik hoopte zo dat Brummetje niet op dat plein de geest zou geven. Dan kon je mij echt wegdragen! Maar nee, Brummetje was weer helemaal de oude! Wat een opluchting! Inmiddels had ik wel een kwartier, twintig minuten verloren en de mannen stonden natuurlijk volkomen verbouwereerd te wachten. Daar was de paniek natuurlijk ook al toegeslagen! Toen we kwamen aanrijden was de opluchting groot. Ik parkeerde de auto en wenkte dat ze snel in de auto moesten stappen. Dat ging zeker snel. Voor we het wisten reed ik met een stoet Ferrari’s de stad Brescia uit. Heel chique. Als je dan door je vrienden wordt gefilmd en toegejuicht dan ben je een rijk mens! Dat geeft geweldig veel energie. Op naar Desenzano dus. Dat verliep vlekkeloos, Mirella had het kaartlezen snel door hoewel we natuurlijk te laat waren en dus een tijdstraf opliepen. Maakt het uit?! Nou dat was wel even een start zeg. Na Desenzano waren we een beetje bekomen van de schrik en beseften we dat het met een sisser was afgelopen. Brum gaf ons vertrouwen en liep ook als een zonnetje. Het was lekker droog. Bologna, here we come!!
De avond begon te vallen en de lichtjes van Brum werden ontstoken. Nu begon het rijden. Heel geconcentreerd reed ik de weggetjes af. Lekker veel bochtjes en veel auto’s waar we samen mee opreden. Prachtig. Kleine stadjes in waar we weer door een menigte werden opgewacht, cadeautjes kregen, of de plaatselijk koek werd aangeboden. Dan ineens staat er langs de kant van de weg een hele lange vent te zwaaien. Heee dat is Hans en heee dat is de rest! Hahaha, wat een aanmoedigingen, het leek wel of we over de finish reden. Echt, het verveelt nooit om zo onthaald te worden. Maar ik wilde ook door om toch wat tijd goed te maken in het tweede deel. In welk dorp we ook kwamen, steeds hoorde je weer: “heee, Nederlanders!!” Die gasten zitten ook overal!! Maar wel leuk.
De tweede sector verliep dus reuze goed en we zaten al bijna een half uur voor op schema. Dat was een lekker gevoel. We konden met dit autootje dus op tijd rijden! Bologna was in zicht. Ik kom op een mooie grote rotonde af, schakel terug naar de tweede versnelling, laat de koppeling los en "knal"! hoorde ik van achteren. Ik wist niet wat het was. De auto reed prima bij het doorschakelen naar drie en vier na de rotonde. Aangekomen in Bologna, stonden mijn ouders mij al op te wachten. We konden even wachten voordat we de tijdscontrole (CO) moesten passeren. Even de benen strekken. Na de CO reden we door de oude binnenstad naar de garage waar inmiddels het service-team al op ons stond te wachten. De eerste leg zat er op. Wat een sensatie is dit. Te gek!!
Vito heb ik nog even uitgelegd wat de probleempjes waren. Een koplamp was stuk, de knal bij de rotonde en de koppeling piepte enorm. Van het tweede dacht hij dat het de trommelrem kon zijn geweest. Daarna zijn we snel met de shuttlebus naar het hotel gegaan. We lagen om half twee in bed. Ik sliep binnen 45 seconden…schat ik…