In ons verslag van de "Giro d Italia" konden jullie al lezen over een vriend van ons die meedeed aan de Mille Miglia met een Fiat 750 Zanussi. Deze 37 pk sterke auto werd door iedereen omgedoopt tot Brum (zoals in de kinderserie "Brum"). Hierbij het verslag van Marc, de bestuurder van Brum. Hij neemt ons mee naar Italië en hij vertelt zijn belevenis van de Mille Miglia.
Hoewel wij, Mirella, mijn vader en ondergetekende zondagavond 2 mei 2010 waren aangekomen in Brescia begon het avontuur pas echt op de woensdagochtend 5 mei. Dat was namelijk de dag dat we ons moesten inschrijven met Brum. We hadden passen nodig, stickers voor op de auto en de volgauto en natuurlijk het roadbook. We hadden om 9.00 uur afgesproken bij Vito in de garage waar Bruno ons reeds stond op te wachten. Hij had de documenten van de auto bij zich die we moesten kunnen overleggen bij de technische keuring. Brum stond er weer prachtig bij. Vito had 'm nog een keertje keurig gepoetst voor ons. Na kort overleg konden we weg. Ja hoor, toen we de garagedeur openden kwamen de eerste regendruppels naar beneden. Binnen een paar minuten regende het pijpenstelen en besloten we dat alleen ik voor die paar kilometer naar de Fiera (de hal waar de keuring plaatsvond) in Brum zou stappen. Ik had nog niet in de regen gereden en het was me al snel duidelijk dat boven de 80 km/u, regendruppels veranderen in speldenprikjes... Mmmm, misschien toch maar even een sjaaltje regelen. Voor dat kleine stukje heb ik dat maar even achterwege gelaten. Ik had zo’n zin om te rijden. Tijdens het rijden kwam ik er achter dat als je je hoofd een beetje naar voren knikte, dat dan de regen nagenoeg door de zonneklep van de helm werd tegengehouden. Niet ideaal, maar wel prettig.
Aangekomen bij de Fiera werden we netjes door de organisatie naar de juiste plek gestuurd en God, wat is het onwerkelijk als je vorig jaar nog toeschouwer was en nu zelf met een autootje die hal binnen rijdt en de eerste fotografen een prent van je schieten. Geweldig gevoel. Het kan nu beginnen en ik kon dan ook niet wachten om binnen bij de incheckbalie de paperassen op te halen. Dat zou toch een eitje moeten zijn.... dacht ik..
Het liep anders. Eerst moest ik mij melden in een vaag hokje voor een tijdelijke licentie. Dat was niet meer dan een handtekening en wat geld schuiven eigenlijk. Daarna kon ik naar de balie voor het inchecken. De dame achter de balie vroeg of we ook een supportcar hadden. Dat was inderdaad zo. Of die mensen zich dan ook even bij de balie wilden voegen waarop wij meldden dat mijn moeder pas vanavond hier in Brescia zou zijn. Welnu, dan was het niet mogelijk om nu in te schrijven. Oeps! De dame had in theorie gelijk. In het vademecum werd duidelijk gezegd dat iedereen die mee zou rijden, zich ook fysiek bij de balie moesten melden. Dat was een domper!!! Nu konden we niets doen en pas de volgende dag konden w ons opnieuw melden. Geen routeboek alvast doornemen etcetera, etcetera.
Bruno zag ook dat de dames achter de balie zich wel erg streng aan de regels hielden en greep op zijn Italiaans in. Er ontstond een verhitte discussie. Maar die pakte uiteindelijk na een half uur wel in ons voordeel uit. Pfffff, gelukkig we konden door met de procedure. We kregen de eerste papieren mee en konden naar de tweede verdieping waar de spullen op ons lagen te wachten. Bij deze balie werd ons gevraagd waarom we geen pas hadden.... ohhhhhh..... Die hadden ze ons niet gegeven beneden. Dus kon Bruno opnieuw uitleggen wat er aan de hand was en kon de groep op deze etage weer met de balie beneden bekvechten waarom wij geen passen hadden. Uiteindelijk kwam er een dame naar boven die onze passen gaf, waarmee we eindelijk alle spullen konden ophalen. Dat was een heel pakket: boeken, petjes met ons startnummer, jassen van Fred Mello etcetera, etcetera.
Nu konden we weer naar beneden om onze startnummers op de Fiat 750 Zanussi te plakken. Eindelijk! Nadat de stickers er op zaten, konden we naar de technische keuring. Je rolt de auto naar de keuring toe. Dat werd gevraagd, omdat de hal anders volledig door al die auto’s met een blauwe walm zou worden beneveld. Eerst werden de lichten gekeurd. Dat was goed. Daarna kwamen twee keurmeesters die om de papieren van de auto vroegen. Deze werden nauwkeurig bestudeerd op echtheid. De nummers die hier in stonden, moesten ook terug te vinden zijn in de auto. Met een zaklampje werden ze opgezocht en bekeken. De motorklep kon weer dicht en.... gefeliciteerd, de auto is goedgekeurd. Daarmee verdien je dan het stickertje "Verificata". Zo, nu was deelname een feit! Niets kon ons tegenhouden van een start op de Viale Venezia! Wow wat hadden we er een zin in. Ik kon niet wachten om te gaan rijden. Toch moesten we nog tot de volgende dag wachten.
De rest van de dag stond vooral in het teken van alles wat er zich in die hal plaatsvond. We hebben veel bekenden gesproken en gezien. De deelnemers van de Tribute stonden aan de andere kant van de hal. Het was een waar genot om in die hal te zijn. Ik kan het iedereen aanraden om deze hal te bezoeken als je de Mille Miglia een keer van dichtbij wil meemaken. Er staat zoveel moois, je blijft kijken, verbazen en kwijlen.
