Één van de meest bijzondere en tevens één van de minst bekende klassieke Ferrari's is zonder twijfel de 500 Superfast. Dit was destijds het neusje van de zalm in Ferrari's modellengamma, anno 1964. De V12 die de bestuurder voor zich had was groter dan ooit tevoren: vijf liter. Hiermee had hij maar liefst 400 pk tot zijn beschikking.
400 pk was destijds een gigantisch vermogen. Een Iso Grifo 7 Litri haalde het maar nèt met zijn onbeschoft grote Amerikaanse blok voorin. De meest relevante concurrent van de 500 Superfast, de Maserati 5000 GT, moest aan het kortste eind trekken. De latere Lamborghini Miura kwam ook niet aan de 400 pk.
Met een 500 Superfast was je de koning op de weg. Dat had natuurlijk wel zijn prijs. 35.000 Duitse Mark zegt momenteel niet meer zo veel, ga er vanuit dat je er een indrukwekkende woning van had kunnen kopen, dan wel een aantal andere heel dure auto's. Wat je er voor terug kreeg was niet alleen het krachtigste blok dat Ferrari ooit voor een personenauto had gebouwd, maar ook een beeldschoon afgewerkt interieur, alsof het zo uit een Rolls-Royce kwam. Leer, hout en zelfs wollen tapijten waren niet te hoog gegrepen voor deze super-GT. Een echte sportauto was het eigenlijk niet. Deze auto stak ver boven de rest uit, net als de mensen die hem kochten. Het zal de meeste AG'ers waarschijnlijk niet heel veel zeggen, maar mensen als Peter Sellers (acteur), de Aga Kahn, en de Sjah van Perzië reden ermee. Die laatste was een echte verzamelaar, zo had hij ook twee Maserati 5000 GT's voor de deur staan.
Tegenwoordig is het vanwege zijn zeldzaamheid, design en "reputatie" een erg kostbare auto. In de jaren tachtig bracht hij meer op, maar tegenwoordig kun je rekenen op ten minste vier ton. Vorig jaar ging een Nederlands exemplaar zelfs voor €715.000 onder de hamer. Het is erg uitzonderlijk dat er een exemplaar is gespot gezien de zeldzaamheid en de huidige waarde van de auto. Er zijn vrij weinig personenauto's zo moeilijk te spotten als deze. Vind hem goddelijk of vreselijk, de waarde zegt het meeste.
