Het was een heerlijk zonnige zaterdag toen ik vrij onverwacht werd gebeld door de eigenaar van deze Eleanor of ik tijd had voor een photoshoot. Zoiets laat ik mij natuurlijk geen tweede keer vragen en al gauw was ik met een overvolle cameratas op de trein gestapt. Eenmaal op het station aangekomen besloot ik hem maar op te wachten langs de kant van de weg. Ik stond een minuut of tien te wachten, voordat hij dan eindelijk met een immens luid gebrul de hoek om kwam. Hij stopte bij de Stationsweg met een verbaasde menigte achter zich. Hoe kan het ook anders met zo’n geweldige herrie. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was stapte ik in en reden we naar de eerste locatie.
Ook binnen was enig geluidswerend materiaal een no-go. Zowel buiten als binnen kon je elkaar totaal niet verstaan. Het was een nogal gevaarlijk ogend interieur, met een enorme NOS-fles tussen de stoelen in en het ontbreken van veiligheidsgordels gaf het een angstaanjagende afronding. Het was een lange rechte weg en de eigenaar wist het gaspedaal goed te vinden. Bij iedere keer dat hij gas gaf kwam er een grote glimlach op mijn gezicht en een hoop verbaasde gezichten langs de kant van de weg. Toen we eenmaal bij het skatepark aankwamen stond er een gigantische man, met heel clichématig een klein kindje op een fietsje met een vlaggetje. Ze keken hun ogen uit toen wij langsreden en toen we ineens de skatebaan opdraaiden zag je ze heel verbaasd kijken. Aangezien het daar overdekt is, galmde het geluid heerlijk door. De eigenaar zette de auto op een paar mooie punten neer en ik ging aan de slag voor de eerste fotoserie.
Hierna zijn we doorgegaan naar een volgende locatie. Het betrof een pand van de eigenaar zelf. Een gebouw met een ruime parkeerplaats. Hij heeft de auto op de parkeerplaats neergezet en ik heb mij ook hier weer uitgeleefd.
Onze fotosessie werd ineens bruut verstoord toen er vanuit het niets een Corvette C4 het stuk asfalt ernaast opscheurde en besloot zijn banden op te roken. Hij had het duidelijk nog niet zo vaak gedaan, want hij stuurde zijn auto bijna recht de gevel in. Zo snel als hij gekomen was verdween hij weer. Een droge opmerking van de eigenaar volgde: “Ongezellige gast, hij had wel eventjes kunnen blijven kletsen…”.
Hierna besloten we naar de volgende locatie te “kachelen”. Daar gingen we dan, met bijna 200 km/u over de linkerbaan. Alle auto’s gingen –zoals het hoort- voor ons opzij en een steeds groter wordende glimlach kwam op mijn gezicht tevoorschijn. Het geluid was nu zó hard, dat we alleen nog maar met handgebaren konden communiceren. We kwamen uit bij een lange rechte weg waar hij de auto (bijna) in het midden neer had gezet. Hij besloot ook wat flyby’s te doen, om de flame-throwers te testen. Let op de uitlaat!
We gingen daarna nog bij de eigenaar thuis wat drinken. Hij liet ook de garage zien waar hij de Eleanor in bewaarde. Een megavitrine met een poster van Gone In 60 Seconds die de muur vulde. De eigenaar heeft mij daarna weer terug naar het station gebracht, waar ik hem heb bedankt voor deze onvergetelijke dag. Tevens hebben we een nieuwe afspraak gemaakt om in het donker alle leuke snufjes van de auto te platen.