Er werden er maar negen gebouwd. Zes daarvan zijn nog bekend. Één van die exemplaren is een half jaar geleden uit Engeland geïmporteerd. Van de destijds erg populaire Silver Shadow reeks was de T1 L.W.B. een onbekende uitvoering, die alleen op aanvraag werd gemaakt. Er werd geen moeite gedaan de auto populair te maken.
Op een goede dag doemde de mysterieuze Sir Henry op als commentator (voor de Geenstijlers: reaguurder) bij spots en artikelen. Gauw bleek dat we met een echte prof te maken hadden. Ik had zelf geprobeerd het mooiste te maken uit "Auto's herkennen: Bentley Continental R & Family". Het werden zelfs twee delen, zo veel was er over te vertellen. Veel tijd was er naar toe gegaan. Het mocht niet baten. Zonder moeite kalkte de illustere Sir Henry alle aanvullende informatie in een reactie. R-E-S-T-E-C-P! Al gauw liep het uit op PM-conversaties en e-mails, waar uit bleek dat er een echte Rolls-Royce en Bentley enthousiast in het spel was, iemand die vrijwel elke bit aan informatie over deze merken kende.
Was het eigenlijk een eigenaar? Wel, sterker nog, had Henry eigenlijk überhaupt wel een vierwieler? Het openbaar vervoer was waar hij zich destijds prima mee uit de voeten kon maken, afgezien van auto's van de zaak. Een èchte auto uit Crewe stond natuurlijk wel op zijn verlanglijstje...
In Crewe heeft men oog voor detail. In elke deur zit standaard niet alleen een asbak, maar ook een aansteker.
Het begin: drie maal raden wat dit voor auto is..., de kenmerken van de T1 L.W.B.
Op een goede dag kreeg ik een PM met een foto. "Als je het helemaal goed raadt, gaan we er een keertje mee toeren!" was het commentaar. Het is een Silver Shadow, toch? Dat zouden de meeste mensen hebben gezegd. Echter, de Silver Shadow heeft een hele familie aan aanhang, variërend van Rolls-Royces en Bentley's met vier deuren, een lange wielbasis, twee deuren, een open dak, en zelfs nog enkele bijzondere koetswerken. Hoe onderscheid je die nou allemaal?
Sir Henry kennende was het geen heel makkelijke opgave, maar door de jaren heen had ik zelf óók best wat opgestoken van websites als RRAB. Op de foto is een Bentley logo te zien, verchroomde bumpers, en tevens een kleine achterruit. Dat eerste detail duidt erop dat het om een Bentley T gaat - zeldzamer dan een Rolls-Royce Silver Shadow -, de verchroomde bumpers werden alleen geleverd op de eerste serie, en de kleine achterruit is kenmerkend voor exemplaren met een lange wielbasis. Conclusie: dit is een T1 L.W.B.. Niet is dit dus één van de 16.717 Silver Shadow I's, óók niet één van de 1.712 T1's, wat je op de volgende foto's zult zien is één van de 9 T1 L.W.B.'s.
Ik heb de langste! Deze auto mag het met recht zeggen, want tien centimeter beenruimte scheelt een slok op een borrel.
Achtergrond van deze T1 L.W.B.
Er zijn opmerkelijk weinig exemplaren verkocht van de verlengde T serie. De T2 deed het niet beter met een productie van maar 10 exemplaren. Het is echter geen gelimiteerde oplage, en ook geen onwil van eigenaren om een dergelijke auto te kopen. Achteraf waren er misschien zelfs wel veel mensen die erg graag zo'n auto hadden willen hebben. Het werd achtergehouden door de vertegenwoordigers. Had men graag veel exemplaren willen verkopen - het natuurlijke commerciële instinct van fabrikanten - dan had men veel geld moeten steken in brochures en reclame, wat disproportioneel veel geld was gaan kosten voor het feit dat er sowieso maar weinig kopers werden verwacht. Daarnaast is een Rolls-Royce de auto om in gereden te worden, en dus beter geschikt voor de lange wielbasis dan een Bentley. Liever geen T1 L.W.B., vond men bij Crewe. Voor de echte die-hards was die er natuurlijk wel, want zolang er maar geld rolt, maakt men alles voor de klant. Negen hardnekkige klanten bleven hameren om precies zo'n auto in huis te krijgen. Bentley logo's a.u.b., moeten ze met een serieuze, enigszins dwingende blik tegen de sales manager hebben gezegd. Negen keer gebeurde dat, waarvan de laatste resulteerde in LBH24316. Sir William Atkins bestelde dit exemplaar in de kleur Moorland Green. No Bentley, no deal, was de boodschap. Met de bouw werd begonnen op 29 december 1975. De tweede verjaardag van de huidige eigenaar...
Het wortelnotenhouten motief is symmetrisch ontworpen door de hele auto heen. Is één van de houten panelen beschadig of kwijt, dan is menig eigenaar geneigd panelen aan beide kanten te vervangen.
De tweede eigenaar reed vanaf 1980 maar liefst 27 jaar in deze bijzondere auto. Een trouwe en liefhebbende eigenaar dus. Vervolgens kwam de auto in handen van de vorige eigenaar, die er na anderhalf jaar al afstand van deed in verband met emigratie.
Verder: about Silver Shadow
1965 was het laatste productiejaar van de beeldschone Silver Cloud, een auto van een dergelijke indrukwekkende schoonheid dat het veruit de populairste trouwauto is. De opvolger was de Silver Shadow, eveneens een typische Rolls-Royce, maar wel meteen met een iets andere uitstraling. De ronde Cloud werd opgevolgd door de schijnbaar vierkante Shadow. Kijk maar eens goed, en je ontdekt buiten de wielen nog wel meer ronde vormen. Hij was kleiner dan de Cloud, doch ruimer. Het totaalplaatje was een elegante, statige, luxe auto die iets degelijker oogde dan zijn voorganger. Het werd een groot succes, een succes dat nog tot 1980 zou lopen.
Zou je de stoelen vervangen voor exemplaren van normaler formaat, dan creëer je óók al een hele hoop extra beenruimte achterin. Je moet immers wel ècht weg kunnen zakken in de zetels.
Er werd veel gevariëerd op het thema. Natuurlijk was de auto ook verkrijgbaar als Bentley, genaamd T1, en later T2. Zowel de Rolls als de Bentley werden daarnaast nog geleverd met lange wielbasis, als coupé, en met softtop. Die hadden minder succes dan de originele Silver Shadow, waarvan er tussen 1965 en 1977 maar liefst 16.717 werden geproduceerd. De resterende drie jaren werden gevuld met de tweede serie, die gekenmerkt werd door de minder sierlijke plastic bumpers.
De kleine achterruit is kenmerkend voor Silver Shadows en T's met lange wielbasis, maar sommige exemplaren zijn toch geleverd met grote exemplaren.
Tussen de vele versies zaten uitvoeringen die bijna niet werden verkocht. James Young bouwde een opmerkelijke coupé, minder mooi dan de gebruikelijke van Mulliner Park-Ward. Er werden er dan ook maar 35 geleverd als Rolls-Royce, slechts 15 kregen Bentley logo's. Je ziet ze haast nooit rijden, wie op de Antwerp Classic Salon was heeft hem misschien nog zien staan. Een zwarte Rolls.
Zeldzamer, doch minder opvallend, is de afgebeelde auto. Dit is een Bentley T1 L.W.B.. Waar er van de Rolls-Royce Silver Shadow I L.W.B. 2.780 werden geleverd, bleef de verkoop van de Bentley steken op 9 stuks. Je leest het goed. Een getal uit één cijfer...
Hoe kan een verschil zo groot zijn? Dit is iets marketingtechnisch, te beginnen bij het wereldberoemd gezegde "A Bentley is a car to drive, a Rolls-Royce is a car to be driven in". Anders gezegd: als je een verlengde versie besteld word je gechauffeerd, en wie gechauffeerd wordt, hoort in een Rolls-Royce, niet in een Bentley. De fabriek wilde de T1 L.W.B. bij voorbaat al niet grootschalig produceren. Dat had te maken met het imago van Rolls-Royce ten opzichte van Bentley, zoals blijkt uit het bovenstaande gezegde. Daarnaast wogen de kosten van een complete marketingcampagne en alle vereiste certificeringen niet op tegen de verwachte geringe orderportefeuille voor dit type auto.
De shoot:
Voor een liefhebber van klassieke auto's, die tevens veel waarde hecht aan zeldzaamheid en bovendien aan de traditionele modellen van Rolls-Royce en Bentley, is een fotoshoot een buitenkansje. Zoals gebruikelijk gingen er enkele weken overheen, aangezien het oude beestje tussendoor ziek was geworden en daarvoor in het verre Groot Brittannië moest worden behandeld. Onder de garantie, dat wel, let hier op bij de aanschaf van een Silver Shadow-achtige. Zaterdag 21 september was het dan zo ver. Ik stond op Schiphol te wachten op de meest luxueuze taxi die je je maar kon wensen. Een Bentley, en wel met lange wielbasis. Om sociale redenen koos ik toch maar de zetel linksvoor, naast de bestuurder. Enkele exemplaren zijn linksgestuurd geleverd, maar deze niet. Vanaf daar begon de zoektocht naar fotolocaties.
Op Schiphol-Oost begon het zoeken, maar echt een geschikte locatie voor een uitgebreide sessie was het niet.
Na een minuut of veertig gingen we maar verder zoeken. We kwamen terecht in één-of-ander havengebied in het noorden van Amsterdam. Waar dit precies was hebben we nog niet kunnen achterhalen, maar dat interesseerde ons ook niet zo veel. Het bleek namelijk een geschikte locatie te zijn.
Hoe meer locaties, hoe meer vreugd. We tuften dus nog even verder in het industriegebied, waar we hem uiteindelijk op een bouwterrein parkeerden tussen wat hijskranen, een gigantische Volvo, en een kolossale koffiemolen om de heren wakker te houden. De schrik van ons leven kwam toen de Volvo wel erg dicht bij kwam. Kijkend vanaf een dergelijke afstand is het namelijk lastig te zien of hij er achterlangs voorbij rijdt, dan wel erdoorheen...
Tussendoor vonden we nog een leuke locatie tussen allemaal containers. Klein maar fijn, en je kon overal op klimmen. Helaas stond er al een andere auto. Een Mercedes-Benz, ook al zo mooi afgewerkt. Echter, binnenin waren twee figuren bezig met wat èxtra afwerking, dus besloten we direct verder te rijden richting Laren. Dan sta ik daar niet alleen op het kruispunt, maar rijdt ik er ook nog eens zelf langs. Omdat we trek hadden in een Veyron gingen we er eentje fotograferen bij Jan Tabak. Tevens kun je daar prima iets kan eten als je het geduld op kan brengen om op bediening te wachten. Wij hadden dat gelukkig.
Daarna zijn we naar Naarden-Vesting gegaan, die locatie kon ik me nog goed herinneren van vroeger aangezien er een aflevering van Bassie en Adriaan was opgenomen. Daar aangekomen bleek het inderdaad een geschikte locatie te zijn, het eco-toilet op het terrein viel prima buiten het beeldveld. Het feest was afgelopen na een aantal foto's in mijn eigen Amsterdam, waar ik door gebrek aan licht het zelfs van statief nog heel erg moeilijk kreeg.
Wat een leuk dagje fotograferen leek te worden, werd een fantastische, volle dag aan fotografie. Tussen de eerste en de laatste foto zat 9 uur en 26 minuten. Wie zo'n dag nog ècht wil verpesten moet vragen naar de brandstofrekening...
Achteraf zijn parkeersensoren in de mistlampen achter ingebouwd. Ze leidden echter wel een geheel eigen leven, want zodra de achteruit in werd gezet begonnen ze nerveus te piepen. Op den duur ga je ze negeren, óók op de echt kritieke momenten...
Ook deze shoot werd afgewisseld met een mooie spot tussendoor, eveneens een schitterende Britse klassieker. Misschien nog wel mooier dan de Bentley. Laat het de eigenaar niet lezen...
