Klassieke Ferrari’s, ze hebben me altijd al geboeid. Niet dat er iets mis is met moderne Ferrari’s, integendeel, maar de oudjes lijken op een of andere manier te beschikken over een nóg grotere dosis karakter dan de auto’s die uit de fabriekspoorten van het hedendaagse Maranello rollen. Deze zeer stijlvolle 250 GTE had dan ook vanaf het eerste moment mijn onverdeelde aandacht.
De eerste gedachte die in mij opkwam door de kleur van dit exemplaar was: ‘Dit was een auto van Prins Bernhard’. Even googelen heeft mij geleerd dat Bernhard geen 250 GTE heeft gehad en de kleur van zijn Ferrari’s (met als meest bekende voorbeeld de 500 Superfast) nét even een tintje groener is. Eind goed, al goed; het maakt deze 250 GTE er in ieder geval niet minder speciaal om. De auto ziet er onberispelijk uit en de exterieurkleur past perfect bij de elegantie die de auto uitstraalt.
De 250 GTE is eigenlijk te beschouwen als de over- over- over- (…) overgrootvader van de GTC4Lusso omdat het de eerste grote vierzitter van het merk was die ook in grotere aantallen werd geproduceerd. In totaal werden er ongeveer 1.000 exemplaren van gebouwd. Tegenwoordig is dat misschien niet veel, maar in de jaren ’60 werd alles nog écht met de hand gebouwd. Dan duurt het dus logischerwijs langer voordat je een auto in elkaar hebt gedraaid. De 250 GTE wordt aangedreven door een 3,0-liter V12 met 240 pk en 345 nm koppel. De 100 staat op de klok in 8,2 seconden en de topsnelheid is 240 km/h.
Eigenlijk allemaal ook maar irrelevant die cijfertjes, bij auto’s als deze gaat het om de beleving; het uiterlijk, het geluid, het pure rijden zonder assistentie of wat dan ook. Alles hoort erbij. Persoonlijk ben ik klassieker-fan geworden na een dag sturen met een Volvo Amazon 123 GT en dat is natuurlijk nog niks vergeleken met deze Ferrari. Ik kan me nauwelijks een voorstelling maken van het genot dat het rijden met deze auto zou moeten opleveren. Nog even een paar nullen extra bij elkaar rapen op de spaarrekening...
