Just how lucky can one (old) boy get? Die 'line' uit een nummer van Cliff Richard van begin jaren 60 schiet in mijn gedachten, wanneer ik omkijk en al die oogstrelende curven zie. En dan het kleurenpalet dat contrasteert tegen de sombere leigrijze wolkenlucht, de fletsgroene bergweiden en de donkere bospartijen. De weg naar het natuurpark is doodgelopen op een bergpad. Twee geasfalteerde parkeerterreinen op verschillend niveau vormen tezamen een 'cul de sac' waardoor het autoverkeer een U-turn kan maken. Gezien vanaf de terrassen van het hier gelegen hotel loopt daarachter een twintig meter brede bergbeek, waar nu maar weinig water door stroomt.
Voor een 'Kutschenfahrt' staat een soort huifkar, één 'deux chevaux', te wachten tussen de beek en de hoger gelegen parking. Eng; zo heet het plaatsje waartoe deze uitspanning behoort.
Een beetje eng is ook het getril in mijn lijf van louter opwinding bij het aanblik van al dit schoons. Want wij zijn op één van de pleisterplaatsen van het 'Event Supercars am Tegernsee 2007' aanbeland!
Henny is met vrienden op één van de terrassen voor cappuccino met warme Apfelstrudel
gevallen. Ik stel dat even uit, want het regent nu. Wat een logica? Ben ik ziek aan het worden? Nee, hoor. Ik druk mijn petje vaster op mijn hoofd en doe mijn kraag omhoog tegen de wind. De meeste andere bezoekers zoeken droge beschutting op; dáár ben ik blij mee.
Zo de rilling van de eerste schok is nu uit mijn lijf verdwenen. Vol vertrouwen en met mijn E1 van Oly, met voldoende ruimte op de geheugenkaart, gereed steek ik over naar de parking. Direct op de blauw-witte Maserati MC12 af. Wow, wat een sportscar! hoor ik één van twee jongemannen in het Duits zeggen, terwijl ze bewegingloos de wagen bewonderen. Ik zwijg instemmend. De ander mompelt iets dat lijkt op 'mehr als eine Million Euro'. Jammer, denk ik, want ik wil alleen de MC12 in beeld en niet ook hen.
Ik neem wat meer afstand om wat meer overzicht te hebben. Intussen is namelijk een groep mensen uit een pas gearriveerde bus gestapt en neemt de kortste weg, voorlangs en tussen de exoten door. Mijn E1 slikt en legt het schouwspel vast. U kunt vast de verschillende sportwagens op mijn overzichtskiek herkennen. Mij lukt dat niet. Alleen al de verschillende types van bijvoorbeeld Ferrari ken ik (nog) niet. Uw favoriet al opgemerkt?
De afstand die ik heb genomen, brengt me weer echt bij mijn positieven. En word mij bewust van de bijzondere coulissen van dit tafereel en deze plek op onze aarde. Daar moet - of liever - mág ik het mee doen. En dat is altijd meer dan ik denk, weet ik uit ervaring. Het is niet alleen een kwestie van je window verder open zetten, maar ook je hoofd naar buiten steken en de atmosfeer proeven. Even los van de camerazoeker en mijn zintuigen gebruiken totdat het gevoel 'het' overneemt. Want het gevoel is immers slimmer dan het verstand. Of beter gezegd: het gevoel leidt het verstand! Het gevoel dat ik krijg is ingegeven door de
grootse indruk van de natuur en door de grootse merken en het grootse contrast daartussen. Het is tijd voor Calimero! concludeer ik. Immers hoe kleiner ikzelf ben, hoe meer dat aan de objectieve grootsheid toevoegt. Logisch.
Ik doe nu dus het tegenovergestelde van wat ik deed. Niet naar achteren en omhoog, maar naar voren en omlaag. Ik duik letterlijk weg en verschuil me. Daardoor zien de mensen mij niet. En wat belangrijker is, ik hen ook niet. Weg zijn dus mijn problemen met mensen die het beeld verstoren. De exoten zijn prominent en adembenemende achtergronden maken het plaatje op een bijzondere wijze af. Wilt U bewijzen?
Het eerste is de kiek van een gele voor een groene Lamborghini. Spannend gebogen lijnen en met de juiste en contrasterende achtergrond. U weet waar u bent. Persoonlijk val ik niet op achterpartijen. En bij stieren is het al helemaal 'off limits'. Maar gezien reacties op 'part one', is hier dus een kiek van schuin achter.
Daaronder een Yes! Roadster in een spel van licht en donker, glans en nattigheid. Heb op de site gezien dat hij zelden wordt gezien of weinig forumleden lang genoeg voor de lens is gebleven; vandaar deze kiek van deze exoot.
Als laatste bewijs in deze portrettenserie mijn persoonlijke favoriet, qua kiek en vanwege de dramatiek. De zon perst enkele stralen door het wolkendek en laat daarmee de rug van deze exoot glanzen. Is het zijn zweet? En zijn die dampen boven zijn rug de gevolgen van een ferme inspanning, waarvan hij nu mag uitrusten? Er zit waarheid in het gezegde: een schilderij zegt meer dan een verhaal van duizend woorden. Want dit plaatje laat makkelijk mijn fantasie een vrije loop nemen. Een Bugatti EB 110 GT, weet mijn buurman. Plof, ik val uit mijn droomwereld en sta weer met beide benen op de grond.
Zijn gortdroge info is correct, daar niet van. Maar ik wilde meer, net zoals de eigenaar van deze bolide meer uit het leven wil. Je stapt in de wereld van Bugatti. Waarom 'settlen' voor één wereld, als je er nog één bij kunt krijgen? Ook al bestaat die imaginaire alleen uit beelden en zal hij voor ons altijd een mythe blijven.
Als slotplaat van deze schitterende regendag in Tirol: de magistrale, blauw-witte MC12 van Maserati naast een rij kletsnatte Ferrari-hengsten met hun uniek rode kleur, fel botsend met die van de natuur in september. Kennelijk is het nu rust voor de volgende ronde in hun gevecht. Zo dadelijk zullen deze hitsige volbloedhengsten weer briesend op hun achterste benen gaan staan.
De plannen zijn gewijzigd. We vertrekken over tien minuten naar de Achensee: het is daar meer toeristisch en dus wat meer te beleven.
hoor ik van een reisgenoot.
Achensee, ach wat, ook een aantal exoten heeft op gestrekte draf inmiddels de benen genomen. Ik maak snel opnamen van alleen de natuur in deze imposante omgeving. Enige minuten later kom ik op het terras, waar Henny en de anderen nog steeds voor de regen schuilen en net aan de zoveelste cappuccino enzo toe zijn. Dus doe ik mee en ga mee naar daar waar echt wat te beleven valt(?). U en ik weten beter. Let op: ik zeg niet 'wij': ik wil en ik kan mijzelf niet zomaar tot uw groep van bewezen exotenkenners rekenen. Hooguit ben ik een bofkont, die wat te kieken heeft gehad waarvoor u bijzondere belangstelling heeft. En ben blij dat mijn E1 mij toestaat verder te kieken, wanneer anderen haastig hun camera afschermen en gaan schuilen. De seals van de Oly maken zelfs het kieken op een winderig zandstrand mogelijk.
Als de bus de parking heeft gerond, hoost het toch steviger dan ik dacht. Beide Lambo's staan er nog. Ik dank nogmaals vrouwe Fortuna. Stiekem hoop ik dat als zij zich weer voor me inzet, zij mijn chips opnieuw wil kussen en de hoogste ogen wil gooien. Dat is allemaal wel leuk en aardig of andersom, zult u denken, maar hoe zit het dan met mijn mazzel?! Wel, er zijn meer spelen waar u op kunt inzetten. Dus vraag haar uw chips te kussen, voordat de 'wheels go spinning'!
Wie weet regent het als u dit leest, zodat u mijn belevenissen in Tirol beter kunt meevoelen. Tot slot, veel plezier met de kiekjes en dank voor uw aardige reacties op 'part one'. Nu is het tijd voor een cappuccino!
Reen
