Zaterdag 1 september 2007, onderweg naar een natuurpark noordelijk van Innsbruck. Regenwolken plakken tegen de bergwanden en onthoofden de bergtoppen. Ronduit somber is het hier in het dal. Uitdagende omstandigheden dus voor een fervent hobbyfotograaf. Eén die niet graag flitst en vindt dat het flitsende in het plaatje moet zitten. Maar hier is het wel een erg grijze, grauwe en kleine wereld... Hé, de bus stopt. Roodbruine runderen vormen een kuierende wegafzetting, roepen mijn oud-collega's van Rijkswaterstaat voorin. Reen, pak je camera! hoor ik nog. Maar de bus rijdt alweer, zij het stapvoets. Dus schuif ik met mijn trouwe E1 van Olympus over het gangpad maar naar achteren. Waar koeien zijn, daar is misschien ook een stier.
Wat is zo bijzonder aan een stier? Nou, er is maar één van in een kudde. Hij is imponerend, krachtig en vaak glimmend gespierd mooi. En hij laat zich zien. In ons kikkerland is hij nauwelijks nog buiten te zien. Ja, zelfs de koeien zien van hem vaak niet meer dan een slap aftreksel in een k.i.-spuit van de boer. Daarmee spuit hij wel het onverwachte en soms sublieme van het toeval weg.
Jammer, denk ik en wis de licht beslagen achterruit. Tussen de druppels aan de buitenkant ontwaar ik twéé stieren. Jazeker. Bij deze kudde zijn het er twee, met fel oplichtende blikken.
Terwijl ik naar buiten blijf kijken zijn mijn vingers op de automatische piloot bezig om de instellingen van mijn camera aan te passen.In de kleine guirlande auto's die zich achter onze bus heeft gevormd, zijn de twee opvallende schakels. De één glanzend zwart en de ander fel oranje zijn net twee exotische edelstenen tussen wat 'excuseer' gezinsblik. Het zal wel met mijn leeftijd te maken hebben, maar die zwarte sportscar vind ik elegant en boeit mij het meest van de twee. Hij heeft zelfs de kleur van een stier. Daarnaast is hij contrastrijker van zichzelf en zeker in deze setting. Blij toe dat juist hij voorop achter ons rijdt. Het 'kuiltje' in zijn motorkap intrigeert me.
Zoiets blijft je bij, wanneer je dat een keer gezien hebt. Zo doet een kuiltje in een kin me altijd aan Kirk Douglas denken. Ja, de vader van Michael. Maar het kuiltje in deze Italiaanse st(i)er heb ik niet eerder gezien. Het zijn twee Lamborghini's, zoveel weet ik. Een kenner van exotische sportscars ben ik niet. Járen geleden was dat anders. Dat was nadat ik bij de Moerdijkbrug oom agent langs de A16 een gezellig praatje zag maken met de bestuurder van een Countach met hoog opstaande portieren. Ik dacht toen nog: ook bij de politie zitten natuurlijk liefhebbers van snelle Lamborghini's. De weg is smal en kronkelig. De heilige koeien blijven daarom noodgedwongen poseren voor mijn f/2,8 lichtsterke kitlens . Mijn sluiter maakt zachte smakgeluiden. Heel beschaafd vergeleken met de andere, meer bekende Japanse dslr's. Toch verontschuldig ik mij op al even gedempte toon voor het gesmak. De Italiaanse prijsstieren komen dichterbij. De deining van de bus op het asfalt, de bochten, de rijdende auto's en de relatief lange sluitertijd vragen om een vaste hand. Geen punt, fluister ik mezelf in, en schakel mijn aangeboren stabilisatiesysteem in.
Alhoewel, onscherpe of bewogen kiekjes horen bij zo'n ontmoeting en zijn tekenend voor de entourage en de sfeer van het moment. Bovendien speelt adrenaline natuurlijk ook een rol. Toch ik wil per sé ook enkele scherpe voor thuis als wallpaper of verwerkt in een screensaver. Het is knap lastig, moet ik toegeven. Gelukkig is mijn E1 intussen een soort verlengstuk van mijn rechterhand geworden.
Als ik om te kaderen even een blik over de camera werp op het totale uitzicht, zwaait de man aan het stuur en steek ik mijn linkerduim omhoog. Ik leg dit zo uit: hij vindt het oké dat ik fotografeer en ik zal geen kiek maken waarop zijn gezicht herkenbaar is.
Oeps, de bus maakt een sprongetje. Een hobbel in de weg. Die laatste kiek zal wel een misser zijn. Ach wat, hoe hoger de hobbel hoe grootser het uitzicht! Wie maalt over een aantal mmmwah-kiekjes, als er enkele wow's bij zijn? Ik niet. En u ook niet, hoop ik. Let the pics tell their story. And even on a cloudy day it will bring a spark to the eye of the true beholder. Hé, zij halen in. Onze buschauffeur heeft na de hobbel een plek gevonden om beide Lambo's te laten passeren. Recht herzlichen Dank, mompel ik, wanneer zij ons als geparkeerd achterlaten en hun achterlichten in de grijze verte verdwijnen. Wat wil je ook? Onze bus heeft nog geen 300 pk en zo'n stier komt met het dubbele! Intussen terug op mijn plaats naast Henny bekijk ik het oplichtende lcd-schermpje van mijn Oly met ingetogen vreugde. Als ze vraagt, of het gelukt is, antwoord ik: mmmmwah, gaat wel. Ik weet nog, dat ik me toen afvroeg: waarom deze ingehouden vreugde? Geen idee, het was een gevoel of liever een voorgevoel. Bij ons reisdoel aangekomen, is de reden snel duidelijk. Mijn bofdag is nog niet voorbij. Voor het natuurpark bij Eng wachten mij twee verrassingen. De eerste: een weerzien met de twee Lambo's.
Voor de kenners is het duidelijk dat het bij de zwarte om een Murciélago BF Performance gaat. Het oranje exemplaar is een Gallardo van BF Performance. Als definitieve afsluiting van onze ontmoeting hoor ik mezelf 'Grüss Gott' mompelen. Vrouwe Fortuna is mij gunstig gezind. Van toeval of coïncidentie is hier geen sprake, het is haar hand geweest. Zij wierp de teerlingen: beide een zes! De tweede verrassing is een meeting. Maar dat is een ander verhaal met zes pics van...
Reen van Beek