Het was een maandagochtend in Iseo Italië, een lekker zonnetje en een perfect plan om de dag door te brengen. Maranello, daar zouden wij een kijkje gaan nemen. Na een rit van twee uur door het zonnige Italië kwamen wij aan in een stad waar het rood zag van de Ferrari's. Onderweg kwamen wij nog langs één van de vele fabriekshallen van Ferrari tegen. Het was duidelijk te merken dat we in de stad van het stijgerende paardje waren. Bij een rotonde stond een neus van een F430 die als plantenbak gebruikt werd. Na niet al te lang zoeken parkeerden wij de auto op een parkeerterrein naast de Ferrari fanshop. Daar stond al een prachtig bochtenvretertje. Geen stijgerend paard maar een prachtig uitgevoerde Porsche 997 GT3 RS. Kijkend naar die prachtige Porsche hoorden wij het gebrul van twee V8'en daar gingen twee rode California's achter elkaar aan. Ik had er nog nooit één in real life gezien en nu reden ze achter elkaar aan!
Maranello is een soort walhalla, in de buurt van het museum en de fabriek rijdt in elke straat minstens één Ferrari. Toen wij over het parkeerterrein van het museum liepen kwam er een vrij jonge knul in Ferrari Formule 1 kleding die in het Engels vroeg of ik een rijbewijs had. Waarop ik ja zei en hij uitdagend vroeg: "So you can drive a Ferrari?". Dat zal ik nooit meer vergeten. Ik liep op mijn teenslippers maar had gelukkig nog gewone schoenen staan in de auto. Het duurde niet lang voordat ik terug was met mijn schoenen aan. Hij nam mij mee naar het parkeerterrein van het bedrijf waarvoor hij werkt, en daar stond ze. Een prachtige F430 spider. Na het tekenen van een aantal papieren en het betalen van de rit kon het beginnen. Ik kon het niet geloven maar het ging toch echt gebeuren! Met een blik werpend op al het ander moois dat er stond en aan kwam rijden stapte ik in. Wat zat dat lekker! Ik heb al veel mooie dure auto's gereden maar dit was van een ander caliber. Na een korte instructie was het tijd om de 490 stijgerende paardjes tot leven te wekken. Met een druk op de knop werden ze wakker met een kleine brom. Voorzichtig werd ik achteruit gestuurd het parkeerterrein af.
Ik reed dan toch eindelijk in de auto waar ik altijd al van droomde, een Ferrari. Direct na het verlaten van het parkeerterrein mocht ik al even op het gas. Wat een geluid, wat een beleving, wat een snelheid en wat een kick! Ik heb nog nooit autogereden als toen. De Italiaanse perfectie is in alles te merken. Het sturen gaat lekker direct en het doet wat je van hem vraagt. Wil je naar rechts dan gaat hij direct naar rechts. Wil je harder, dan druk je het gaspedaal in en voor je het weet zitten je oogleden achter je oren. Ik heb nog nooit zo veel adrenaline door me lijf gevoeld als toen die dag. Na het uitstappen heeft het lang geduurd voordat mijn glimlach van mijn gezicht verdwenen was. Helaas duurde het hele ritje maar twaalf minuten maar dat waren wel de twaalf mooiste minuten tot nu toe. Autorijden heeft voor mij een nieuwe definitie gekregen en iedereen die in de buurt komt van Maranello raad ik het aan om zo'n ritje te boeken. Het was zo'n geweldige ervaring dat ik meer en sneller wil. Helaas zal ik daar nog even op moeten wachten en tot de tijd daar is nog lekker blijven dromen over die ene rit. De rit van mijn leven.
