Deze geluksvogel heeft vorig jaar een regenboog tussen West-Friesland en Zuid-Limburg gezien. Het kind in mij heeft gedacht daar dus iets kostbaars te kunnen vinden. Misschien wel de klassieke pot met goud? Nee, mijn Olympus detector vond helaas geen goud! Maar wel een waardevolle Bucciali en een nog oudere Abeille.
"Bucciali!" antwoordt Bart de Vries. Hij kijkt me daarbij aan, alsof hij het helemaal gemaakt heeft. Dat is ook zo, zegt hij. Woo-hoo, wacht even! Hoor ik u denken. Inderdaad, ik moet bij het begin beginnen dus eerst wie, wat, waar, wanneer en meer van die vragende w-woorden.
Hoogzomer 2009 verzeilen we op een dagtochtje in Nieuwe Niedorp. De buitenlui van dit dorp in West-Friesland laten zich enkele fleurige en fruitige dagen van hun meest gastvrije kant zien. In een schilderachtige laan langs een spiegelende vaart met gesmede bruggetjes naar de ruime boerderijwoningen begeleidt een band een zangeres die popsongs ten gehore brengt. De toeloop belemmert de doorgang voor het verkeer. Alhoewel, de inzittenden doen niet gehaast en vanuit hun autostoelen genieten zij zichtbaar mee. Ook de stoelen op het terras van de iets verder gelegen uitspanning annex ijskraam en friettent zijn alle bezet. Op diverse adressen nodigen grote en kleinere infoborden het publiek uit vooral even binnen te wippen om één of meer van hun zintuigen te laten verwennen. Vaak kosteloos en altijd kostelijk. Achter een groene haag en de poort daarin ontwaren we beelden en aardewerk in een tuin. In het bijgebouw van de herenboerderij en in de parkachtige tuin zijn kleurige plastieken, schilderijen en vormen van kunstnijverheid te bewonderen.
Als een Japanner in Maastricht heb ik die middag mijn Olympus al op veel moois gericht en afgedrukt. Dan krijg ik achter een bronzen beeldje in de tuin een paar koplampen in beeld. Vol ongeloof en met open mond bekijk ik wat achter die koplampen zit. Als Haagse Harrie stamel ik: wat is dit dan? Hoe komt zo’n klassieker in deze tuin? Eerst denk ik: een Bugatti uit de dertiger jaren! Een oudere heer heeft de vragen van mijn gezicht afgelezen en zegt: dié man weet er alles van. De Bucciali is van hem.
Bart de Vries, vormgever van professie, beaamt het. Terwijl ik vol bewondering de plaquette onder de motorkap lees, vertelt hij de wagen helemaal zelf gebouwd te hebben, tot en met het uitsnijden van het profiel van de kingsize banden. Ja, natuurlijk mag ik kiekjes maken. Dat gaat me nu met mijn hangende, Haagse kin beter af dan praten. Een bezoeker vraagt hem eens langs te komen in Duitsland; hij heeft daar.... Intussen heb ik gekiekt en daarbij de anderen buiten beeld gehouden, behalve dan de meesterbouwer zelf. Bart de Vries heeft op zijn website veel fraaiere foto's van zijn creatie geplaatst. Nogmaals: chapeau, maestro Bart!
Wie B zegt, moet eigenlijk eerst A zeggen. Hoe het ook zij, mijn tweede ontmoeting met een klassieker was dichter bij huis. Dat was een maand later in Mesch bij Eijsden, helemaal in de hak van de Limburgse laars dus. Elke twee jaar (!) houdt men daar een jaarmarkt in het prachtige decor van dit dorp. Een echte aanrader als u in de buurt bent. Deze happening trekt veel volk, inclusief mijn persoontje. Mijn aandacht hebben de stoommachines en de show van gespierde witblauwe dikbilstieren, een in België uit Shorthorns gefokt vlezig koeienras.
Maar bij de entree van dat gedeelte van de terreinen waarop de show wordt gehouden, tref ik deze (ook) Franse ‘bij’ aan. De Abeille is een degelijk, bijna Spartaans gebouwd karretje. Niet verwonderlijk dat hij er nog is en ik maak me sterk dat hij nog rijdt ook. Helaas heb ik niet de tijd gehad om hem goed te bekijken. Misschien is hij -net als ik- er in 2011 weer bij!
