Zaterdagavond, de avond voor Dutch Supercar Sunday 2010. Ik word gebeld. Men is vergeten te melden dat zondag DSS 2010 is! Ja, maar natuurlijk ben ik van de partij! Zondagochtend, de dag van DSS 2010. Ik heb de avond daarvoor toch iets teveel weg zitten tikken. De vraag is mag ik al rijden? Volgende gedachte: do we really care? Hell no, DSS staat op me te wachten.
De rit erheen gaat niet zonder slag of stoot. De TomTom stuurt me constant weer richting huis. Dus elke keer even stoppen om hem opnieuw in te stellen. Door al dat gekloot en door een file kom ik pas om 15:00 uur aan. Niet op eigen kracht en ook niet met behulp van de TomTom. Naarmate ik het eindpunt naderde vlogen de supercars me daadwerkelijk om de oren. Ik besluit om de eerste de beste die langs komt vliegen te achtervolgen. De eerste de beste die ik in mijn spiegel zie opdoemen is een Ferrari (KWIJL!). Ik direct het gas erop.Echter was ik even vergeten dat deze auto’s zeer kundig zijn in het laagvliegen. Dus ik knipper met de oogjes en het monster is uit het zicht. Het geluk lacht me dan toch nog even toe als pal voor me een Lotus afslaat. Ik denk die volg ik gewoon en dan zien we wel waar het schip strand. De Lotus kon in ieder geval niet zomaar uit mijn zicht verdwijnen vanwege het overige verkeer. Niet veel later rij ik het terrein op. Zuslief begroet me en vraagt hoe mijn reis was. Hoop gezeik, file en die TomTom werkt gewoon als Kuijt zonder ij.
Zodra ik het terrein op loop weten mijn ogen niet waar ze heen kijken moeten. Alles is mooi, duur en gewoon geil. Ik besluit om eerst maar eens wat te drinken te halen zodat ik al het moois wat er staat goed kan bekijken. Ik kan je hier wel gaan vertellen wat er allemaal in de rondte reed en stond maar er zijn al vier delen foto’s en ook filmpjes op de site gepost en die zeggen meer dan 1000 woorden.
Ik heb een rondje gelopen en ik baal nu al van het feit dat ik in mijn Opel weer naar huis moet. Ik kijk naar de ingang terwijl er op de snelweg bovenin het zicht van de ingang supercars langs komen bulderen. Godnondeju, wat een heerlijk geluid! Ik sta nog een tijdje te turen met het zonnetje op mijn koppie. Elke keer als er een supercar voorbij komt blazen even de oogjes dicht, kin naar de hemel en vol, maar dan ook vol genieten van het geluid.
Na een tijdje wordt ik uit mijn droom gewekt met de vraag of ik zin heb om mee te rijden in de snelste BMW M5 van Nederland? Die valt in de categorie, wil je seks met Yolanthe? Je zegt gewoon geen nee. Wat je ook van haar mag vinden. Zodra we in de M5 zitten wordt mij verzekerd dat ik uitstap met een glimlach die niet meer van m’n bek af te slaan is. Nou dat klopt. En deze glimlach ontstaat al zodra we het terrein afrijden en Frank (eigenaar M5) het gas vol open gooit. Eenmaal op de snelweg gaat het los. Wat een acceleratie, wat een kracht, wat een power! Wanneer stopt dit beest met accelereren? Er lijkt geen eind aan te komen! Helaas, komt dit er wel omdat er verkeer opdoemt. Zodra dit verkeer ingehaald is, gaat het gas er weer vol op. Als we 230 km/u rijden komt de auto los uit de veren omdat er in de snelweg een hobbel zit die je niet met 230 kan nemen. Met een klap komt de auto neer net zoals de telefoon, op dat moment dienst doende als camera, achterin.
Van schrik is het even muisstil in de auto. Ik kijk Frank aan, die zit te lachen. Door stomheid geslagen begin ik ook maar te grinniken en zeg dat hij een boze brief moet sturen naar Rijkswaterstaat met de mededeling dat het belachelijk is dat je dat stukje weg niet eens met 230 kan nemen. We gaan weer richting de meeting. Frank weet ook nog even te melden dat hij vandaag 1 op 4 gereden heeft. Ik feliciteer hem met dit uitstekende gemiddelde en wens hem succes met de horde Greenpeace aanhangers die later in de middag waarschijnlijk voor zijn deur zullen staan. We stappen uit en ik merk nu pas dat ik een beetje kramp heb ik mijn kaak van het lachen. Zuslief kijkt me aan en weet lachend te melden dat ze nog zo gewaarschuwd had hiervoor. Elke keer als ik denk aan die rit in de M5 verschijnt steevast de glimlach op mijn gezicht.
Al met al een fantastische dag waar wij als normale stervelingen even mogen proeven aan het moois dat deze wereld qua auto’s te bieden heeft. Daarnaast is het natuurlijk freakin’ geniaal dat de bezitters graag naar deze dag komen en eventueel bereid zijn om mensen te voorzien van een onwisbare glimlach door middel van een rit! Als ik zo vrij mag zijn wil ik dan ook vanaf deze plek de supercar-bezitters namens iedereen hartelijk danken en uiteraard graag tot volgend jaar!
Bij deze wil ik ook direct de kans grijpen om de organisatie te bedanken voor het organiseren van zo’n fantastische dag. Ge-wel-dig geregeld!! Hulde!
Michael
