De brief die ik al een tijdje verwachtte viel dan eindelijk door de bus. De RDW! De boodschap was duidelijk. De Nissan 100NX die mij al maanden van dienst is moet gekeurd zijn voor 23-02-2010. Een onmiskenbaar schuldgevoel kruipt omhoog. Hoe moet ik deze brief aan de auto uitleggen, want zowel ik alsmede de auto weet dat deze APK weleens de laatste kan zijn. Een zin uit een liedje van Marco Borsato schiet door mijn hoofd. "Hoe vertel je iemand dat de aarde niet meer rond is, dat de vogels niet meer vliegen en de zon niet langer schijnt".
Ik besluit om de handdoek nog niet in de ring te gooien en de auto niets te vertellen. Met frisse tegenzin rij ik naar mijn voetbalclub. De volgende dag bel ik met een vriend die bij een autodealer werkt. Ik zeg: "Jeff, mijn trouwe vierbander moet voor de APK." Jeff reageert met de vraag of het hier de Nissan 100NX betreft. Ik durf bijna geen ja te zeggen. Een oorverdovende stilte van vijf seconden volgt. Jeff zucht en zegt, "dat apparaat van jou staat bekend om het roesten van de dorpels. Dus een groot gedeelte van het voortleven van de NX hangt daarvan af". Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Het eerste wat in me opkomt is of hij kan uitleggen wat in godsnaam dorpels zijn. Zoals velen weten ben ik niet goed met techniek. Een gevalletje, ik ben goed met kinderen maar kinderen niet met mij, zeg maar..
Als ik ophang staat er een afspraak voor de APK een week later. De hele week leef ik in een roes naar de keuring toe. Op de één of andere manier heeft de NX het door. De motor begint zo nu en dan te haperen en ook het starten levert ineens problemen op. Toch raar dat het starten nu pas problematisch wordt aangezien het de afgelopen weken 's nachts kouder was dan nu. Ik besluit om alle moed bij elkaar te rapen en de auto de waarheid te vertellen.
Een dag voor de keuring heb ik de moed dan eindelijk bij elkaar geraapt. De auto staat als vanouds op me te wachten. Ik begin het gesprek met gemoedelijke woordjes. "Hé goedemorgen lekker ding. Hoe is het nou deze morgen met je? Lekker geslapen? Of heb je nog last van die verkoudheid in je motor?" De auto voelt wat er komen gaat en reageert niet. Ik zeg tegen de NX: "Morgen ga je met Jeff mee voor de keuring. Maar wees niet bang, hij zal lief voor je zijn."
De ochtend van de keuring voelt niet zoals andere ochtenden. Het voelt alsof ik mijn bloed eigen kind in de kou laat staan. De hele dag wacht ik gespannen op een mailtje of sms van Jeff. Dan ineens als ik het niet meer verwacht word ik gebeld. Het is Jeff!
De boodschap komt door alsof er sloopkogel tegen mijn giechel gesmeten wordt. De dorpels zijn verrot. De monteur kon met een breekijzer er zo doorheen prikken en vervolgens deze van links naar rechts doorhalen. Dit gaat alleen nog maar over de dorpels.... De rest van de auto is ook niet om over naar huis te schrijven. Met een brok in mijn keel zeg ik dat ik het begrijp. Repareren kan wel maar dat zal aardig in de papieren lopen. Dan is er nog geen rekening gehouden met de APK van volgend jaar. Die zal 99% ook problematisch worden. Die late middag en avond ben ik niet te genieten. Wat moet ik doen? Ik besluit het eens goed te laten bezinken met een goed glas whisky. Pas tegen een uur of twee in de nacht besef ik dat er geen redden meer aan is.
Het is intussen twee dagen later en ik bel Jeff weer. Ik vraag of ze toevallig nog een waardige vervanger hebben staan voor mijn NX. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben nu in het bezit van een Opel Tigra. Het is zaterdagmorgen. Ik ga de Nissan wegbrengen naar de sloop en daarna de Tigra ophalen. Ik heb de afgelopen dagen weinig gezegd tegen mijn grote liefde. Al kwam dat deze keer wel van twee kanten.
Als ik de deur uitstap en één van mijn laatste blikken werp op haar prachtige ontwerp valt mij direct op dat ze protesteert zoals alleen zij dat kan. Ze voelde de bui al hangen en heeft besloten om haar linker voorband leeg te laten lopen. Ik vond het een prachtig gebaar! Ze weet dat ze weg moet. Dat is echt het beste. Ze kan niet meer, ze is op en toch tot de laatste snik vechten. Zo ken ik haar op haar best. Ik streel haar en zeg dat het niets uitmaakt en dat ik het begrijp. Voorzichtig rij ik naar het pompstation en gooi voor de laatste keer haar band vol met lucht.
Eenmaal aangekomen bij de sloop vecht ik tegen mezelf. Voorbereiden op zo'n moment kan niet. Ik besluit het zo snel mogelijk af te handelen. Ik parkeer haar, handel alle zaken af en wil zo snel mogelijk van het terrein af. Als ik voor de laatste keer langs haar loop bedank ik haar voor al die tijd dat ze voor me klaargestaan heeft en beloof ik dat ik haar nooit maar dan ook nooit meer zal vergeten. Ik geef haar nog één keer een kus en loop zonder achterom te kijken weg.
Ik ben de komende tijd ontroostbaar.
