Je kent het wel. Je bent een jaar of 70. Een paar jaar geleden heb je je functie neergelegd als medisch specialist, de toga definitief afgedaan als succesvol strafpleiter, je assurantiekantoor aan een van de grotere partijen overgedaan, je kunsthandel verkocht of je keten van 'okkaziepaleizen' geliquideerd. Ondanks dat je je betere helft een jaar of dertig geleden hebt omgeruild voor een nieuwer model is ook zij geen 'spring chicken' meer.
Zodoende heb je stiekem nog wel behoefte aan wat extra vrouwelijk schoon in je leven, maar van slechts de gedachte aan een nieuw avontuur worden de grijze haren op je hoofd spontaan nog een tintje grijzer. Gelukkig doet de Davitamon Actifit 50+ zijn werk en komt het oude brein met een lumineus idee. Zo'n Italiaanse schone, zo'n 'bella macchina', ja, dat lijkt je nog wel wat, nu het nog kan. Nee, nee niet zo'n 488 GTB, dat is te wild, te schreeuwerig, te 'Facebook', wat dat dan ook precies mag zijn. Beter iets stijlvollers, iets rustigers, iets wat je vroeger al mooi vond. Beter een 330 GT 2+2.
Iets dergelijks zou de afweging geweest kunnen zijn voor deze 'Ozzie' op leeftijd toen hij besloot te opteren voor deze Ferrari 330 GT 2+2. Zoals alle 2+2 Ferrari's is de 330 GT 2+2 altijd wat minder geliefd geweest dan de tweezitters uit dezelfde periode, maar de laatste jaren zijn ook deze modellen 'herontdekt' en dientengevolge flink in prijs gestegen. Misschien zijn ze wat minder 'in your face' mooi dan hun sportievere zusjes, maar de wat meer ingetogen klassieke koetsen gekoppeld aan onder de kap grotendeels gelijke techniek als bij diezelfde zusjes krijgen dezer dagen ook de waardering die ze verdienen.
Zoals wel eens vaker voorkomt in goede families, is wie precies die zusjes zijn van de 330 GT 2+2 overigens open voor interpretatie. Naar goed Ferrari gebruik slaat de typeaanduiding '330' op het aantal cc's van de individuele cilinders. Onder de kap huist namelijk de 'Colombo' V12, in dit geval met een inhoud van vier liter. Deze motor werd in de basis ook gebruikt door de 330 America, de 330 GTC en GTS, de 330 LM Berlinetta en enkele middenmotor racers zoals de bloedmooie 330 P3. Tevens werden drie 250 GTO's uitgerust met de vierliter motor, officieus ook wel aangeduid als '330 GTO'. De chassis van sommige modellen baseren op die van de 250 reeks, terwijl anderen in dat opzicht weer meer gemeen hebben met de 275 reeks. In beide gevallen overigens geen familie om je voor te schamen.
Deze 330 GT 2+2 was de directe opvolger van de 330 America. Die laatste was feitelijk een 250 GTE met de nieuwere en grotere motor onder de kap. Voor de 330 GT 2+2 werd onder andere de wielbasis iets verlengd en nieuw koetswerk geboetseerd. De eerste serie van het model had een front met vier koplampen, terwijl de tweede serie waarvan we op de foto's een exemplaar door Sydney zien bewegen zich later de meer conventionele enkele ronde koplampen aan beide zeiden kreeg aangemeten. In totaal werden er tussen 1964 en 1967 uiteindelijk 1.099 330 GT 2+2's gebouwd.
Daarmee is in principe het meeste wel gezegd over deze auto, maar we kunnen natuurlijk niet dit verhaal afsluiten zonder onze held Harry Metcalfe aan het woord te laten over zijn exemplaar. Met precies de juiste mate van verstrooidheid die we ons ook voorstellen bij deze Australische eigenaar weet Harry weer exact de juiste snaar te raken met zijn droge doch tegelijkertijd enthousiaste commentaar. Even vergeten dat de deur nog op slot zit, bij het sluiten van het portier even het jasje tussen de deur en de dorpel laten klemmen, een opmerking maken over de 'toeristen' die de weg nog even snel oversteken in Londen…Zo heurt het.
