Als je bij deze site gaat zoeken "op locatie" en je geeft dan om het even welke Nederlandse of Belgische stad in, en je moet wel tot volgend besluit komen: ons wagenpark is GRAUW. Hoe mooi, hoe exclusief de wagens ook zijn, onze vermogende medemens blijkt altijd weer naar volgende tinten te grijpen: zwart, donkergrijs, lichtgrijs, grijs met een tikkeltje blauw, grijs met een tikkeltje bruin, enzovoort, en zo verder.
Nochtans kan het ook anders, getuige volgende foto:
Nu ben ik de laatste mens op aarde om te beweren dat de eigenaar van deze Bent een goede smaak heeft, maar ik word in ieder geval vrolijk als ik zijn wagen zie. Die wekt bij mij een beetje ... lust op. Hij geeft een kriebel; de levensvreugde knalt er vanaf.
Maar terug naar de grauwe Lage Landen. Waarom die donkere tinten? Veilig zijn ze helemaal niet. Ik herinner me een onderzoek van een verzekeringsmaatschappij dat enkele jaren geleden gepubliceerd werd. Vreemd genoeg bleek rood een van de moeilijkst zichtbare kleuren te zijn wanneer het donker is, maar zwart en grijs deden het nauwelijks beter.
Donkere kleuren leveren ook veel poetswerk op, want elk opgedroogd regendruppeltje, elk zandkorreltje op de laklaag valt op. Zodat we naar de carwash trekken of zelf een emmer bovenhalen, en dat kost tijd ... en belast het milieu.
Dus moet onze eenzijdige keuze wel een andere oorzaak hebben. Waarschijnlijk verbinden we bijvoorbeeld 'zwart' met 'chic', een link die "“ tenminste binnen de autogeschiedenis "“ gemakkelijk weerlegd kan worden. Zo liet Henry Ford de eerste massawagen, de T, uitsluitend in het zwart verven, omdat die kleur het snelst droogde. Zwart was dus goedkoop. Ford had ook een hekel aan felle kleuren; hij was van bescheiden (Ierse) afkomst, en verafschuwde het feit dat rond de tijd van zijn eerste successen enkel de rijken zich auto's konden permitteren, vaak in felle kleuren. Het zou jaren duren voor de man eindelijk andere kleuren toeliet, maar toen was hij al compleet gaga, soms met een donker tintje; Hitler onderscheidde hem met het Grote Kruis van de Duitse Adelaar toen Henry 75 was, en dat vond de man wel mooi.
Rond die tijd verraste meestercarrossier Joseph Figoni zijn publiek op het Oude Continent elk jaar weer met de meest heerlijke koetswerken en kleuren. Het moest in de jaren dertig steeds weer nieuw zijn, en geen kleurencombinatie was excentriek genoeg. Af en toe, bijvoorbeeld op Concours d'Elégance zoals dat van Het Loo in Apeldoorn, zie je dat soort auto's wel 'ns, en je kan ze net zo goed als prachtig beeldhouwwerk in een museum parkeren.
Wat voor voordelen heeft een felle kleur nog? Laten we eens kijken naar de huidige Bentley Continental Flying Spur, een ontwerp van mijn (Belgische) landgenoot Dirk van Braeckel waar ik niet al te trots op ben. Toen ik de auto voor het eerst zag in de mooie Bentley/Lambo-garage bij Brussel was ik zelfs zwaar teleurgesteld. De wagen zag er ongeveer zo uit:
Het zou me teveel tijd kosten om te beschrijven wat ik allemaal fout vind aan de wagen, maar het heeft ondermeer te maken met het feit dat hij er zo klein uitziet voor een Bentley. Die auto's horen traditioneel zo groot te zijn als een olietanker. En vooral mist hij de elegante, sensuele - een minder terughoudend man zou zelfs zeggen: geile "“ lijnen van de oude én de nieuwere Continental R. Of van de Arnage, want zoiets kan ook bij een vierdeurs:
Maar wie schetst mijn verbazing toen ik deze foto's zag op onze favoriete site:
Je hoeft 'm niet mooi te vinden "“ "des goûts et des couleurs, on ne dispute pas", zeggen de Fransen "“ maar het ís een 'Bentley-Bentley': flamboyant, vol levensvreude, heerlijk!
"Maar de inruilwaarde van m'n wagen daalt toch als ik kies voor een excentrieke kleur?" vraagt de bemiddelde klant dan. In België is het zelfs zo erg gesteld dat schatrijke klanten van Maybach bijna uitsluitend kiezen voor een grijs-donkergrijze kleurencombinatie voor hun bolide, terwijl de 'bi-tone'-lak tientallen andere mogelijkheden toelaat. Vooral in de lange versie ziet de Maybach er dan uit als een (rijdende) banaan die in een vunzige kelder een deprimerend tintje gekregen heeft. En ik kan het weten, want in m'n buurt is er een verhuurder van exclusieve wagens die twee exemplaren in een dergelijke kleurencombinatie heeft rondrijden. Beste miljonairs: de waarde van luxewagens die in series van meer dan een paar honderd gemaakt zijn daalt altíjd pijlsnel. En als je die waarde dan toch belangrijk vindt, waarom kies je dan niet voor een 'gewone' S-Klasse? Die zal 'the job' net zo goed doen, alleen heeft hij niet de mystiek van een top-of-the-line-exclusieveling.
Om een lang verhaal kort te maken: als je iets doet, dan hoor je het goed te doen. Bij 'exclusief' horen begrippen als levensvreugde, als de lak hebben aan wat je medemens ervan denken kan, en trots zijn op wat je in je garage hebt staan. En dan mag het best wat opvallen.
(De auteur beseft dat een aantal beweringen in zijn tekst tot discussie kunnen oproepen, en nodigt dan ook elke lezer uit om het razend oneens te zijn op het forum.)
Tom Da Man
Reageren?!